In welke tijdzone leef je: het verleden, het heden of de toekomst? (2023)

Ik stel deze vraag routinematig aan mijn cliënten om de lens waardoor zij hun leven ervaren beter te begrijpen.

Sommigen melden dat ze zich vaak op het verleden concentreren, terwijl anderen er alles aan doen om er niet aan te denken. Anderen zeggen dat ze voornamelijk in het heden of de toekomst leven. En zeker, velen geven aan dat ze in verschillende mate in alle drie de zones wonen.

Over het geheel genomen is het mijn klinische observatie dat dit een sleutelcomponent is van welzijnopmerkzaamheidover welke zone we onze energie besteden. Het is dus volkomen logisch dat we heimwee hebben naar momenten uit het verleden. We kunnen ons momenten herinneren vangelukevenals de uitdagingen. (Uit recent onderzoek blijkt dat we misschien nostalgisch zijn over de uitdagingen, omdat het ons aan onze uitdagingen doet denkenweerstandomdat ik ze heb meegemaakt.)

Ik ben het eens met het perspectief van de boeddhistische psychologie dat we het meest levend zijn als we vollediger in het heden leven. Echte aanwezigheid, of het nu in de wereld, bij anderen of bij onszelf is, berust op het vermogen om flexibel aandacht te besteden aan de details van wat we waarnemen.

Daarbij hoort ook het vermogen om flexibel te regisserenaandachtnaar ons innerlijke landschap – inclusief onze gedachten, gevoelens en sensaties. Op zulke momenten voelen we ons het meest levend vanwege de levendige interactie van onze gedachten, gevoelens en sensaties. Zoals benadrukt door de boeddhistische psychologie is het verleden eengeheugenvan dingen waar we geen controle meer over hebben, en de toekomst kunnen we ons alleen maar voorstellen.

Tegelijkertijd is het ons unieke menselijke vermogen om onszelf in de toekomst te projecteren dat ons welzijn in het heden verder kan verbeteren. Concreet houdt dit ons vermogen in om deel te nemen aan ‘wat-als’-denken. Dergelijk denken kan ons helpen bij het definiëren van onze waarden en de ‘vangrails’ waarmee we ons huidige leven leiden en wie we in de toekomst willen zijn.

Ons vermogen om onszelf in de toekomst te projecteren is essentieel voor zelfdiscipline. Het vergroot onze vrijheid om op creatieve wijze te kiezen hoe we ons leven willen leiden. En toch zitten velen van ons maar al te vaak vast, te gefixeerd op aspecten van één zone die ons vermogen belemmeren om optimaal gebruik te maken van ons vermogen voor constructieve ‘toekomstige tijdreizen’.

De uitdaging om overdreven gehecht te zijn aan een zone

Ongeacht de zone waarin we zeggen te leven, zijn velen van ons feitelijk diep verankerd in het verleden. Alleen zelfreflectie, soms ondersteund door counseling, kan ons helpen dit bewustzijn te verwerven.

Het is bijvoorbeeld vaak zo dat de neiging om bepaalde gevoelens in het heden te ervaren, zoalsschaamte,schuld, verdriet, enwoede, houdt verband met wonden uit het verleden die niet vollediger zijn aangepakt. Sommigen van ons, gedreven doorspanningEnangst, zijn gepreoccupeerd met de toekomst, maar de combinatie van onze aard en opvoeding kan ons kwetsbaar maken om onze toekomst voor te stellen, beperkt door ons verleden.

Het kan zijn dat we overdreven gehecht zijn aan het verleden als we te veel bezig zijn met nadenken over wat ‘had moeten zijn’ of ‘had kunnen zijn’. Of we kunnen op dezelfde manier overdreven gehecht zijn aan het verleden als we er intens niet aan denken. Dit is het geval als we wonden hebben gehad die moeten worden aangepakt en gerouwd als we verder willen gaan. Een dergelijke preoccupatie ondermijnt ons vermogen om ons vollediger bezig te houden met ons heden of met onze potentiële toekomst.

Overmatig bezig zijn met onze toekomst kan op dezelfde manier ons vermogen ondermijnen om volledig aanwezig te zijn in ons leven terwijl we dat leven. Dit kan tot uiting komen in obsessief piekeren over het bereiken van geluk in de toekomst – gepreoccupeerd met het bereiken van een doel zoals het kopen van een huis, het hebben van een relatie, het behalen van succes in onzecarrièreof rijkdom vergaren.

Gevoed door angst kunnen we in beslag worden genomen door gedachten aan ingebeelde bedreigingen voor de bevrediging van onze verlangens, inclusief onze algehele veiligheid en zekerheid. Er is een enorm verschil tussen plannen maken voor de toekomst en er zorgen over hebben, versus obsessief piekeren erover.

Hoewel dit meestal niet wordt aangepakt, kan het feit dat we overdreven gehecht zijn aan bepaalde aspecten van het heden ook ons ​​welzijn ondermijnen. Dit is vooral het geval als we leven met een over-bijlageop onze gevoelens, gedachten of sensaties terwijl we in de huidige zone leven. Sommigen van ons blijven misschien te veel in het heden, terwijl we weinig zin hebben om over de toekomst na te denken of plannen te maken. En hoewel dit sommigen een krachtig gevoel van vrijheid kan bieden, belemmert het ons vermogen om een ​​zinvoller en vervullender leven te leiden.

Dit bleek uit Jeff, van een van mijn cliënten, die trots verkondigde dat hij echt toezeggingen deed in zijn relaties. Dat bleek uit een reactie op vrienden die hem dinsdag uitnodigden om zaterdag bij hen te komen voetballen. Hij antwoordde dat hij het zaterdagochtend zou laten weten.

Jeff handhaafde deze mentaliteit grondig, ook al wist hij dat hij van voetbal hield. Toen hem hierover werd gevraagd, gaf hij aan: “Hoe weet ik hoe ik me zaterdag zal voelen? Ik voel me vrijer en spontaner als ik tot het laatste moment wacht om te beslissen of ik speel.”

Ik suggereerde toen dat hij misschien wel echt een gijzelaar was van zijn emoties van het moment, zelfs toen hij zo'n vrijheid ervoer. Met meer flexibiliteit had hij zichzelf eraan kunnen herinneren dat voetballen hem in een goed humeur bracht, in plaats van zijn humeur op een gegeven moment te beoordelen voordat hij zich ertoe verbond zich bij zijn vrienden aan te sluiten.

Wanneer een focus op de toekomst het emotionele welzijn bevordert

‘Niet-identificatie’, een kernconcept van mindfulness, houdt het vermogen in om onze gedachten, emoties en sensaties te observeren en te ervaren zonder erdoor overweldigd te worden.

Mindfulness gaat niet over het veranderen van onze ervaring. Integendeel, het helpt ons om er niet door overweldigd te worden. Het gaat niet om afleiding van onze gevoelens of emotionele vermijding. Het herinnert ons er eerder aan dat onze gevoelens, gedachten en sensaties van voorbijgaande aard zijn.

Het vermogen om onszelf in de toekomst voor te stellen biedt ons de mogelijkheid om deze mentaliteit te versterken. Het bevordert ons vermogen om aandachtig te zijn voor onze gevoelens, gedachten of sensaties van het moment, zonder erdoor gegijzeld te worden. Dit vermogen is een kerncomponent van veerkracht bij het omgaan met moeilijke en uitdagende emoties.

Wanneer we voornamelijk in het heden of het verleden leven, slagen we er niet in om voordeel te halen uit ons unieke menselijke vermogen om onszelf in de toekomst te projecteren. Hoewel het leven in de eerste plaats in het nu ons leven kan verrijken, zijn er momenten waarop het leven in de toekomst een krachtige bijdrage kan leveren aan de manier waarop we ervoor kiezen om in het heden te leven.

Het vermogen om zich op de toekomst te concentreren is bijvoorbeeld een inherente noodzaak voor zelfdiscipline. Het is vaak zo dat het starten van welk project dan ook veel psychische en fysieke energie vereist om de traagheid van het stilzitten te overwinnen.

Dit wordt op aangrijpende wijze bewezen wanneer wordt geprobeerd een stilstaande auto over de weg te verplaatsen. In eerste instantie zijn er meerdere mensen nodig die de kracht leveren om het in beweging te krijgen, maar zodra het momentum heeft, zijn er minder nodig om het in beweging te houden.

De interne dialoog die intense zelfkritiek weerspiegelt,perfectionisme, of de angst om te falen versterkt onze inertie nog meer. Een dergelijke traagheid kan een sleutelcomponent zijn vanuitstelmet betrekking tot het ondernemen van een uitdagende onderneming, zoals het bijwonen van een sociaal evenement, naar de sportschool gaan, een ongemakkelijk gesprek voeren met een geliefde, of een creatieve bezigheid ondernemen.

Dergelijk denken ondermijnt onze zelfdiscipline en een grotere toewijding aan ons toekomstige zelf. Dit is vaak het geval als we conflicten over het gevoel van controle niet hebben opgelost. Het komt tot uiting in een opmerking van een vriendin van mij toen ze zei: "Niemand gaat mij vertellen wat ik moet doen, inclusief ikzelf."

Of het nu komt door angst of controleproblemen, het visualiseren van de toekomst is een intens krachtige manier om voorbij de traagheid van het moment te komen. Het is een empowerende aanpak om de angsten, ongerustheid of twijfel aan jezelf te overstijgen die op zulke momenten ingebed zijn. Om dit te doen kan het nodig zijn dat we ons eerst concentreren op onze ervaringen uit het verleden als hulpmiddel bij het omgaan met onze toekomst.

Wanneer je bijvoorbeeld geconfronteerd wordt metsociale angst, herinneren we ons misschien een keer dat we nerveus waren over het bijwonen van een bepaalde sociale gebeurtenis, maar aan het eind van de avond veel plezier hadden. Het gebruik van dit geheugen kan als basis dienen om onszelf in de toekomst voor te stellen.

Het creëren van een dergelijke visie vereist eerst gerichte aandacht voor het volledig aanwezig zijn bij de gedachten, gevoelens en sensaties die verband houden met dat specifieke moment van genot. Deze ervaring benadrukt hoe onze herinnering een ervaring activeert waarin we aanwezig zijn. We kunnen ons dan voorstellen dat de huidige ervaring zich in onze toekomst voordoet, in plaats van ons te concentreren op de huidige angsten en gedachten over het bijwonen van die gebeurtenis.

Dit vergt meer dan alleen maar tegen onszelf zeggen dat we het naar onze zin zullen hebben. Het vereist een gerichte aanwezigheid met ons interne landschap op dit moment in het nu als een mogelijke ervaring bij het verlaten van de sociale gebeurtenis en het terugkeren naar huis. Verder is het nuttig om de reikwijdte van onze ervaringen te identificeren – misschien gevoelens als vreugde, tevredenheid, verbondenheid of het gevoel van meesterschap dat gepaard gaat met persoonlijke groei.

Deze aanpak is motiverend bij het ontwikkelen van een nieuwe gewoonte. Het vraagt ​​echter om het ontwikkelen van realistische verwachtingen, waarbij we niet mogen vergeten dat: 1) verandering tijd kost; 2) het is incrementeel; en 3) als mens betekent leren ook het maken van fouten op weg naar meer meesterschap.

Het cultiveren van zelfcompassie is vooral essentieel om ons te helpen anticiperen op en onderhandelen over elke fase van dit proces. Het biedt ons de veerkracht tegen teleurstellingen die we kunnen ervaren als we het gewenste niet hebben bereiktdoelen. Het helpt ons onze menselijkheid te accepteren, wat betekent dat we fouten maken, gebreken hebben en onvolmaakt zijn.

Het is belangrijk op te merken dat velen van ons mogelijk worden uitgedaagd in ons vermogen om herinneringen aan positieve ervaringen te beoordelen en daaruit te putten voor dergelijke beelden. Hoewel ieder van ons in staat is dergelijke beelden te cultiveren, kan het ontwikkelen van deze vaardigheden professionele hulp vereisen. Om een ​​breed scala aan redenen, waaronder enkele die al zijn beschreven, kunnen we worden gehinderd in ons vermogen om het goede binnen te laten.

Leven in het ‘nu’ biedt ons het rijkste gevoel van leven. Als we echter aandachtig de aandacht op ons toekomstige zelf kunnen richten, krijgen we meer vrijheid om ons leven te creëren op manieren die het meest resoneren met wie we willen zijn.

Dit vermogen berust op discipline en afstemming op ons meest medelevende zelf – dat deel van onszelf dat ons vraagt: “Wat is in ons beste belang?” ondanks wat we op dat moment misschien voelen.